Po pierwsze: monolog inżyniera Mamonia z "Rejsu" idealnie opisuje to "dzieło":

A w filmie polskim, proszę pana, to jest tak: nuda... Nic się nie dzieje, proszę pana. Nic. Taka, proszę pana... Dialogi niedobre... Bardzo niedobre dialogi są. W ogóle brak akcji jest. Nic się nie dzieje.
A polski aktor, proszę pana... To jest pustka... Pustka proszę, pana... Nic! Absolutnie nic. Załóżmy, proszę pana. Że jak polski aktor, proszę pana... Gra, nie?
Widziałem taką scenę kiedyś... Na przykład, no ja wiem? Na przykład zapala papierosa, nie? Proszę pana, zapala papierosa... I proszę pana patrzy tak: w prawo... Potem patrzy w lewo... Prosto... I nic... Dłużyzna proszę pana... To jest dłu... po prostu dłu... dłużyzna, proszę pana. Dłużyzna..

Proszę pana, siedzę sobie, proszę pana, w kinie... Pan rozumie... I tak patrzę sobie... siedzę se w kinie proszę pana... Normalnie... Patrzę, patrzę na to... No i aż mi się chce wyjść z... kina, proszę pana... I wychodzę...

I kto za to płaci? Pani płaci, Pan płaci.. Społeczeństwo.

Po drugie: podobny monolog wygłosił jeden z cenzorów grany przez Bajora w filmie "Ucieczka z kina wolność", i to ponad 20 lat później (!).

Po trzecie: Nie jestem krytykiem kina abstrakcyjnego, poetyckiego, "przegadanego", ale Eryk Lubos i Krzysztof Kiersznowski... może i potrafią grać, jednak w tym przypadku, tym konkretnym filmie, tej jednej wielkiej dłużyźnie - ograniczali się do wydawania pojedynczych pomruków, burknięć, pohukiwań z manierą obrażonego trzylatka. Drewniani jak kłody. Dla porównania w filmie "Jutro Meksyk" (1965) Zbigniew Cybulski pierwsze około 15 minut nie wypowiada chyba ani słowa, ale potrafi mimiką, gestem, spojrzeniem, czy westchnięciem "robić" akcję. Tutaj mamy bezruch. A najśmieszniejsze jest to że ten film, niby groteska na temat monologu inż Mamonia, to koprodukcja polsko-szwajcarska.