debiutujący reżyser bierze nas na wytrzymałość, ile jesteście w stanie wytrzymać utrzymując uwagę na poszczególnych scenach, przeciąganych do granic ludzkiej wytrzymałości (nie polecam oglądania po kawie, ewentualnie można późno wieczorem lub wcześnie rano, kiedy nie jest się jeszcze dobrze wybudzonym lub wpada się w stan lekkiej drzemki/letargu, wtedy może się sprawdzić:). nieskończoność scen ciągnie się niczym spaghetti (western). wygląda to jak zderzenie filmów d.lyncha i j.jarmusha (głównie rola 2 aktorów) w realiach polskiej po-PGR-owskiej wsi. prawdopodobnie ma to przedstawiać pustkę bohaterów i przestrzeń krajobrazów jako żywcem przypominającą stan arizona. dialogi praktycznie znikome, zdawkowe pytanie-odpowiedź, przetykanie cytatami z książki westernu. ogólnie sens filmu można wychwycić, jednak dochodzi on po pewnym czasie, gdyż trzeba mieć dużo samozaparcia do przebrnięcia, ale czy warto? twardy orzech do zgryzienia, na pewno nie jest to film dla szerokiej publiczności, być może dla wyrobionego widza-kinomana. film po prostu o pewnej epoce, która przeminęła i o ludziach, którzy nie biorą udziału w wyścigu po złoto, są wyzuci z uczuć, nie mają z kim i o czym już rozmawiać.