Główny bohater jest Żydem, a tego nie wie. Jak to możliwe? Całe miasteczko o tym mówi pokątnie, ale do Ryszarda Wilka to nie trafia. Tak jak groteskowość wyglądu logo jego zakładów mięsnych, w którym zapewne miało być wyeksponowane nazwisko właściciela, a w efekcie mamy świnię z napisem "Wilk". Ryszard Wilk buduje swoje chlewnie na trupach. W przenośni i dosłownie. Jego ojcowizna skrywa masowy grób pomordowanych mieszkańców miasteczka z pogromu w 1941 r. O tym też ludzie wiedzą, a przecinanie siatki ogrodzenia,  przez które niczym więźniowie z obozu uciekają świnie, to efekt plotek o ukrytych w ziemi żydowskich skarbach, o czym informuje Wilka torturowany szantażysta, grożący ujawnieniem nagrań tego jak hodowlane zwierzęta są traktowane przez pracowników firmy "Wilk".

O ludzi, nikt się nie upomina. Ani o Ukraińców, którymi można pomiatać, nie płacić umówionego wynagrodzenia, a potem się  dziwić, że porzucają pracę. Ani o Azjatów, którzy zgodzą się wykonać każdą pracę w każdych warunkach. Zdanie "Nie ma problemu" brzmi w wydaniu wietnamskiego kierownika śmiesznie i złowieszczo zarazem. Ukraińcy zaś, znów ukazani jako mściwi, nie wbijają już siekier w ciała Lachów, ale w porsche znienawidzonego szefa - jak najbardziej. Wołyń niczego nas nie nauczył?

Świniobicie i żydobicie są ukazane jako podobnie okrutne. W Polsce a.d 2021 cwany Polak i wykorzystany podstępem głupi Niemiec współpracują w holokauście ....zwierząt rzeźnych. "Nowe" idzie z zachodu, ukazane jest pod postacią irlandzkiego (?) znajomego panny młodej, który chwali się pomysłem na wegańską restaurację. Ale kto się tym interesuje? Tylko, a i to pozornie, ksiądz krypto-gej i homofob w jednym, który wspomnianego chłopaka z zagranicy zabiera na przejażdżkę samochodem, a w domyśle  na coś więcej. Nikt się  nie dziwi, wszystko jawne i tolerowane. Podobne jak pożyczka pod zastaw samochodu w leasingu (!) czy księżowskie mowy na kazaniu ślubnym o "tęczowej zarazie", którą sam reprezentuje.

Ryszard Wilk jest Żydem, najprawdopodobniej synem stalinowskiej prokurator. Nazywa się naprawdę Moszkowicz. Został - wg informacji uzyskanych drogą nieformalną od księdza  - adoptowany przez Antoniego Wilka. Nie było więc zapewne żadnej matki, która zmarła wcześniej. Od początku był tylko adopcyjny ojciec, przez którego Ryszard został oszukany.  Antoni, dwadzieścia parę lat po wojnie wychowuje żydowskiego chłopca na swojego syna. Widocznie nigdy nie przestał kochać Lei - swej pierwszej młodzieńczej miłości. Nie mogąc mieć z nią dziecka, bierze na wychowanie inne i dajemu swoje nazwisko. Czy jest to też forma ekspiacji za śmierć starszego brata? Brata-mordercę, na którego Antoni najpewniej doniósł Niemcom, że ukrywa Żydów. Po to tylko by kosztem jego życia i kosztem życia większości z tych, którym z początku sam pomógł przetrwać, ocalić od zagłady żydowską ukochaną i pewną żydowską matkę z małym dzieckiem? Film tego jasno nie mówi,  ale sugeruje. Podobnie zasugerowane zostało, że coś łączy żonę Ryszarda z jego prawnikiem, który ma załatwić jej rozwód. Z niewiernością w tej rodzinie jest problem i w następnym pokoleniu. Ale lepiej
tego nie rozgłaszać, jak faktu, że senior rodu został uznany "Sprawiedliwym Wśród Narodów Świata" czy, że pan młody jest wierny ojczyźnie tak jak żonie - na poziomie deklaracji.

Uświadomienie sobie własnej żydowskości przez prowincjonalnego biznesmena, który dorobił się pieniędzy na wieprzowinie to cios w zafałszowaną historię rodziny Ryszarda. Żydem jest też więc jego syn, maturzysta i miłośnik historii Polski w nacjonalistyczno-martyrologicznym wydaniu. Ten sam, który jak przystało na uświadomionego Polaka-katolika, uznaje za akt odwagi i właściwy moralnie czyn podpalenie po pijaku domu ukraińskich pracowników. Nie będzie "sypał", nie wyda kolegów-wspólników będzie jak dziadek z jego wyobrażeń i się nie podda. Będzie jak Żołnieże Wyklęci, ktorych murale zdobią(?) miasteczko i nie przejmie się odsiadką na progu dorosłości. Żydówką jest i córka Wilka, wychodząca za mąż za narodowca. Córka  w zaawansowanej ciąży, nie chcąca żyć w Polsce, marząca o własnym biznesie, a faktycznie zależna od mężczyzn: ojca i - niestety - podporządkowanego mu męża. Ma ambicje, ale brutalnie skonfrontuje się z tym gdzie inni widzą  jej miejsce. Jest na własbym weselu nieszczęśliwa jak Lea z 1941 wchodząca z woli ojca w aranżowane małżeństwo.

Duchy przeszłości,  ludzie z  czasów sowieckiej i niemieckiej okupacji, z przedwojnia, postaci Romana  D., Jozefa P i Cypriana  Kamila N. zjawiają się niczym w innym "Weselu", tym Wyspiańskiego. I coraz mocniej, z kazdym wypitym kieliszkiem mieszają się z tym co tu i teraz. Jak sen, z którego od stuleci nie możemy się  obudzić.

Swojskość to w filmie świńskość i nieczystości. To gnój, w którym my (Polacy, Żydzi, Niemcy,  Ukraińcy i inni), dosłownie i nie dosłownie się od dziesiątków lat barbrzemy. To błoto,  w którym leżą kości nie pogrzebanych ofiar zbrodni sprzed lat. To wszystkie zdrady i niewierności, których nasza historia osobista i narodowa jest pełna.

Co przetrwa w tym wszystkim? Tylko MIŁOŚĆ. Choć tak jej mało, oj mało...